ابی نعیم محمدبن احمد انصاري گفته:
انصاري گفته: در مکّه معظمه نزدیک مستجار بودم و حدود سی نفر هم که به جز محمدبن قاسم علوي هیچ کدامشان صاحب اخلاق نبودند در آنجا حاضر بودند. روز ششم ذي حجّه سال 293 ه.ق در آنجا حاضر بودیم، ناگهان جوانی که با دو قطعه پارچه [حوله] احرام بسته بود و دو کفش در دست داشت از طواف خارج شد، همین که او را دیدیم از هیبت و صلابتش همگی بلند شدیم و حتی یک نفر هم نشسته نبود، سلام کرد و بین ما نشست و ما هم در اطراف او نشستیم. بعد به راست و چپ نگاه کرد و گفت: آیا میدانید که ابا عبداللَّهعلیه السلام در دعاي الحاح چه میفرمود؟ گفتیم: چه میفرمود؟گفت حضرت فرمودند : “پروردگارا! از تو به نامت سؤال و خواهش میکنم، آن نامی که آسمان و زمین را به واسطه آن برپا میداري، و با آن حقّ و باطل را از هم جدا میکنی، و امور پراکنده را به وسیله آن جمع میکنی، و چیزهایی که جمع شده و فراهم آمده را پراکنده میفرمایی، عدد ریگها و وزن کوهها و پیمانه دریاها را به آن شمرده اي، که صلوات بر محمّد و آل محمّد بفرستی و در امرم فرج و گشایشی برایم ایجاد کنی.”بعد از آن برخاست و مشغول طواف شد، و ما هم به احترام ایشان برخاستیم، تا اینکه طوافش تمام شد و رفت. ما هم فراموش کردیم که آن ماجرا را ذکر کنیم و اینکه بگوییم که او کیست؟ و کلامش چه بود؟ تا اینکه فرداي همان روز و در همان وقت، همان مرد از طواف نزد ما آمد. ما هم مثل روز گذشته از جا بلند شدیم، آمد و وسط ما نشست، به راست و چپ نگاه کرد و گفت: آیا میدانید که امیرالمؤمنینعلیه السلام بعد از نماز واجب چه میگفت؟ گفتیم: چه میگفت؟ گفت: حضرت عرضه میداشتند :” ایا!] صداها به ] طرف تو بلند میشود، و دعاي دعا کنندگان به سوي توست، چهره هاي خلق براي تو و در پیشگاه تو خوار و ذلیل میشوند، و گردنها براي تو خاضع میشوند، و حکم کردن درباره اعمال با توست؛ اي بهترین کسی که از او درخواست میشود، و اي بهترین
عطا کننده، اي خداي صادق و راستگو، اي خالق عالم، اي کسی که از وعده خود تخلف نمیکند، و اي کسی که دستور داده است تا مردم دعا کنند و اجابت آن را وعده فرموده! اي آن که گفته است: ” مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم.”اي کسی که به پیامبرش فرموده است: ” اگر بندگان من مرا از تو بپرسند به ایشان بگو که به آنها نزدیکم و دعاي دعا کننده را هر وقت که مرا بخواند قبول میکنم، پس اجابت دعا را از من طلب کنند و به من ایمان بیاورند تا اینکه هدایت شوند.” و اي کسی که گفته است:” اي بندگان گنهکار من که در گناه کردن اسراف کردهاید، از رحمت الهی ناامید و مأیوس نشوید، زیرا که خداوند عالم همه گناهان را میآمرزد و او بخشنده و رحم کننده است.” [خدایا] لبیک، در مقام خدمتگزاري و بندگی تو هستم، اینک در پیش روي تو با اسراف و گنهکاري ایستادهام و تو خود گفتی که ” از رحمت خداوندي ناامید نشوید که خداوند همه گناهان را میبخشد.” آنگاه به سمت راست و چپ نگاه کرد و پس از اداي فقرات این دعا فرمود: آیا میدانید که امیرالمؤمنینعلیه السلام در سجده شکر چه میگفت؟ گفتیم: چه میگفتند؟ گفت: ایشان عرض میکردند: “اي آن که بسیاري عطا و بخشش بر او نمیافزاید إلّا وسعت و بخشش را، اي آنکه خزانه او به بخشیدن تمام نمیشود، اي کسی که خزاین آسمانها و زمین براي اوست،اي کسی که گنجینههاي او دقیق و جلیل است! و تمامی ندارد، [خدایا] بديهاي من تو را از احسانت باز ندارد. با من آن گونه رفتار میکنی که اهل آن هستی، چون تو اهل سخا و کرم و بخشش و گذشتی. اي پروردگار، اي خداوند! با من آن گونه که من هستم رفتار نکن، من اهل عقوبت بوده و استحقاق آن را دارم، عذر و حجّتی ندارم، همه گناهانم را براي تو اقرار میکنم و به آنها اعتراف میکنم تا مرا ببخشی، در حالی که تو از من به آنها دانا تري. [خدایا] با هر گناهی که مرتکب شدهام و با هر عمل بدي که انجام دادهام، به سوي تو بر میگردم. پروردگارا مرا بیامرز و از گناهانم درگذر و از آنچه که از اعمال بدم میدانی گذشت کن که تحقیقاً تو خیلی عزیز و کریم هستی.”بعد بلند شد و وارد بر طواف شد، ما هم به احترامش بلند شدیم. فرداي آن روز در همان وقت برگشت، مثل روزهاي گذشته براي استقبال از ایشان بلند شدیم. در وسط جمع ما نشست و به راست و چپ نگاه کرد و گفت: علی بن الحسین سیّد العابدینعلیه السلام در این محل – با دست به حجر اسماعیل و زیر ناودان کعبه اشاره کرد – و در سجده میفرمودند :” {خداوندا}بنده کوچک تو درب خانه توست، مسکین و محتاج رحمت تو درب خانه توست، فقیر تو درب خانه توست، درخواست کننده احسان تو درب خانه توست و از تو چیزي را میخواهد که هیچ کس قادر نیست آن را عطا کند به غیر تو.” بعد به چپ و راست نگاه کرد و متوجّه محمّد بن قاسم شد که در بین ما بود و گفت: اي محمّد بن قاسم! تو بر خیري ان شاء اللَّه – محمّد بن قاسم معتقد به وجود مبارك حجّت بن الحسن علیه السلام بود -. بعد برخاسته و وارد طواف شد و کسی از ما باقی نماند مگر اینکه این دعاها را یاد گرفت و به او الهام شد ولی فراموش کردیم که از احوال او با همدیگر مذاکره کنیم مگر در روز آخر. ابو علی محمودي به ما گفت: اي جماعت! این مرد را میشناسید؟ به خدا قسم که او صاحب زمان شماست. گفتیم: اي ابا علی! چگونه این مسأله را متوجّه شدي؟ سپس یادآوري کرد که هفت سال در مکه توقف کرده و دعا نموده است و از خداوند خواسته تا به زیارت صاحب الزمانعلیه السلام شرفیاب شود.ابوعلی گفت: [بعد از هفت سال] در عصر روز عرفه ناگهان همین مرد را دیدم که دعا میکرد.از او پرسیدم: این دعا از کیست؟ گفت: از مردم است. گفتم: از کدام مردم؟ گفت: از مردم عرب. گفتم: از کدام عربها؟ گفت: از شریفترین آنها. گفتم: شریفترین عربها چه کسی است؟ گفت: بنی هاشم. گفتم: از کدام بنی هاشم؟ گفت: از عالیترین وبالاترین آنها از جهت مقام و شخصیت. گفتم: از نسل چه کسی؟ گفت: کسی که سرهاي دشمنان را شکافت و وقتی که مردم درخواب بودند، به مسکین و فقیر طعام میداد و نماز میخواند. متوجّه شدم که او علوي است و به همین دلیل به او علاقمند شدم،سپس از جلو چشمم ناپدید شد و نفهمیدم که چگونه رفت. از کسانی که در اطراف او بودند پرسیدم که این علوي را میشناسید؟گفتند: بله، او همه ساله پاي پیاده با ما حجّ به جا میآورد. گفتم: سبحان اللَّه! به خدا اثر پیاده روي را در او نمیبینم. به مزدلفه برگشتم، امّا از فراق او ناراحت و غمگین بودم، آن شب را خوابیدم، در عالم خواب به محضر رسول خداصلی الله علیه وآله رسیدم.حضرت به من فرمودند: اي احمد! کسی را که در طلبش بودي دیدي؟ عرض کردم: اوکیست اي آقاي من؟ فرمودند: همان کسی که عصر دیدي صاحب زمان تو بود. راوي میگوید: وقتی این حرفها را از ابو علی محمودي شنیدیم، او را عتاب کرده و با تندي گفتیم: چرا پیش از این ما را به این ماجرا آگاه نکردهاي؟ ابو علی متذکر شد که تا وقتی براي ما نقل کرده بود این ماجرا را فراموش کرده است. همچنین جماعتی از ابو محمّد هارون بن موسی تلعکبري، از ابو علی محمّد بن همام، از جعفر بن محمّد بن مالک کوفی، از محمّد بن جعفر بن عبداللَّه، از ابو نعیم محمّد بن انصاري این حدیث را تماماً نقل کردهاند.
غیبت طوسی،فصل سوم،ح227
