محمّد بن یعقوب از جمعی از رجالش روایت میکند و آنان از سعد بن عبد اللَّه و او از احمد بن حسن و او از عمر بن یزید و او از حسن بن ابی ربیع همدانیّ او گفت: حدیث کرد ما را محمّد بن اسحاق از اسید بن ثعلبه و او از امّ هانی که گفت:
ابی جعفر محمّد بن علیّ امام باقر را ملاقات کردم و از آن حضرت معناي این آیه را پرسیدم: فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ الْجَوارِ الْکُنَّسِ یعنی پس سوگند یاد نمیکنم بچیزهائی که بتأخیر میافتد و سیّاراتی که پنهان میشود، فرمود: امامی است که خود را در زمان خودش بکنار میکشد هنگامی که مردم را اطلاعی از او بدست نباشد بسال 260 سپس همچون ستاره فروزان در شب تار نمایان میشود اگر آن روزگار را درك کردي چشمت روشن خواهد شد.
غیبت نعمانی،باب 10،ح7
