محمّد بن ابراهیم بن مهزیار گفته است:
پس از شهادت امام حسن عسکريعلیه السلام در خصوص امام پس از ایشان شکّ کردم، از طرفی مال زیادي [که مربوط به امامعلیه السلام بود] در نزد پدرم جمع شده بود، اموال را حمل کرده و سوار کشتی شد و من هم براي بدرقه پدرم بیرون رفتم، که ناگهان تب شدیدي بر پدرم عارض شد. به من گفت: پسرم مرا برگردان که این مریضی مرگ است و در مورد این مال تقوي پیشه کن. آنگاه به من وصیت فرموده و از دنیا رفتند.با خودم گفتم: پدرم وصیت به امر غیر صحیح نمیکند، لذا مال را برداشته به عراق میبرم و در کنار شط فرات خانهاي کرایه میکنم، و احدي را هم از موضوع مطلع نمیکنم. اگر امر امامت برایم واضح و آشکار شد، همچنان که در ایام ابی محمّدعلیه السلام واضح شده بود، اموال را به آن امام تقدیم میکنم، در غیر این صورت همه مال را صدقه میدهم. به عراق آمدم، خانهاي در کنار شط کرایه کردم و چند روزي آنجا بودم، ناگهان پیکی آمد و نامهاي به همراهش بود که در آن نوشته بود: اي محمّد! فلان مبلغ مال نزد توست و فلان جا و مکان است. تا اینکه همه آن اموال را که با من بود حتی اموري را که من خودم نمیدانستم را برایم بیان کرده بود، لذا اموال را به پیک واگذار کردم. ولی چند روزي در آنجا ماندم، کسی هم به من سرنمیزد، به همین دلیل ناراحت و غمگین شدم تا اینکه توقیع شریف برایم آمد: ما تو را جانشین پدرت قرار دادیم، پس شکر خدا را به جا بیاور.
غیبت طوسی،فصل چهارم،ح239
