مفضل بن عمر از اصحاب حضرت صادق عليه السّلام، از محل و كيفيت ظهور حضرت ولى عصر ارواحنا له الفداء و نشانه هاى آن سؤ ال كرد، مى گويد:
اى مولاى عزيزم ! محل ظهور مهدى شما كجاست و چگونه ظاهر مى شود؟ فرمودند: به تنهايى ظاهر مى شود، به تنهايى وارد مسجد الحرام مى شود، به تنهايى دست به دامن كعبه مى زند، شب را به تنهايى در كنار بيت بسر مى برد. چون مردم به خواب روند و شب فرا رسد جبرئيل و ميكائيل و صفوف فرشتگان بر او وارد شوند. جبرئيل به آن حضرت عرض مى كند كه اى آقاى من ! گفتارت مقبول و فرمانت مطاع است . پس، آن حضرت دست بر چهره اش كشيده، مى فرمايد: ((ستايش خداوندى را كه وعده لطف و رحمتش را بر ما محقق فرمود و ما را وارث همه سرزمين بهشت گردانيد تا هر جاى آن كه بخواهيم، منزل كنيم، زيرا آن روز پاداش نيكوكاران بسيار نيكو خواهد بود))(4). آنگاه امام بين ركن و مقام مى ايستد و فرياد مى زند: اى ياران مخصوص من و اى كسانى كه خداوند شما را براى نصرت و يارى من بر روى زمين ذخيره كرده است ! با حالت اطاعت نزد من حاضر شويد. صيحه و فرياد امام در شرق و غرب به گوش آنها مى رسد و آن صداى ملكوتى را مى شنوند و به طرف امام حركت مى كنند و در چشم به هم زدنى بين ركن و مقام نزد امام حاضر مى گردند. در اين حال، خداوند متعال به نور امر مى كند كه به صورت عمودى از زمين تا آسمان بر آيد و تمام ساكنان روى زمين را از پرتو خود روشن سازد. مؤ منان را اين نور به شادى و سرور وا مى دارد، زيرا از قيام قائم ما اهل بيت خبر ندارند، اما چون صبح شود آنها در محضر مقدس و در فرمان امام عليه السّلام قرار مى گيرند و تعداد آنها سيصد و سيزده نفر – به عدد اصحاب پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در روز جنگ بدر – است.
بحارالانوار،ج53،ص7
