ايوانجليست‌ها راديو را براى تبليغ انجيل وسيله‌اى شگفت‌انگيز و تلويزيون را ابزارى معجزه آسا مى‌دانند كه در تحقق اهداف دينى دستاوردهاى شگفت‌انگيزى داشته است.
* مقدمه:
به مبلّغان انجيل ايوانجليست (Evangelist) مى‌گويند. قبل از جنگ جهانى دوم ايوانجليست‌ها به عنوان بنيادگرا (Fundamentalist) معروف بودند، ليكن بعد از جنگ جهانى دوم آنها خود را به عنوان «ايوانجليست» معرفى كردند. شعار آنها بازگشت به انجيل و تغيير جامعه با تحول فرهنگى است، تا از اين راه در آمريكا حكومتى بر مبناى بنيادهاى انجيل به وجود آورند. آن دست از ايوانجليست‌ها را كه از راه تلويزيون برنامه هاى تبليغى پخش مى كنند «تلى وانجليست» (Televangelist) مى‌نامند.
آنها در اوائل قرن بيستم اصول مسيحيت را با عنوان «بنيادها» (The Fundamentals) تبيين نمودند كه تا سال 1915م دوره دوازده جلدى را در آمريكا منتشر كردند و به سبب همين مواضع براى اولين بار اصطلاح «بنيادگرا» بر آنها اطلاق گرديد.
از جانب بنيادگرايان مسيحى در آمريكا در سال 1919م مؤسسه اى با عنوان «انجمن جهانى بنيادهاى مسيحى»(4) تأسيس گرديد و ويليام بل ريلى (William Bell Railey) بنيانگذار آن بود. بعد از جنگ جهانى دوم آنها خود را به عنوان مبلّغان انجيل (ايوانجليست) معرفى كردند و موسسه‌اى به نام «اعضاى جهانى ايوانجيلى» را در سال 1951م به وجود آوردند و خود را به جاى بنيادگرايان به عنوان محافظه كاران مسيحى معرفى كردند.
آنها با جديت درباره عملى نمودن خواسته هاى مسيح و تحقق پيشگوييهاى انجيلتبليغ مى كنند و اعلام مى دارند «ظهور دوباره مسيح» بسيار نزديك است و مسيحيان براى ظهور دوباره مسيح وظيفه دارند انجيل را در سراسر جهان تبليغ نمايند.
نوشتار حاضر به بررسي عقايد و افكار ايوانجليست‌ها، سازمان‌هاي وابسته و چهره‌هاي شاخص آن مي‌پردازد.
* وسيله‌اي از جانب خدا:
تحول و پيشرفت سريع در مخابرات در دگرگونى زندگى اجتماعى جوامع در قرن بيستم نقش بسزايى داشته است و در اين عرصه، راديو و تلويزيون بيشترين نقش را ايفا نموده اند. در ايالات متحده آمريكا، از آغاز پخش برنامه هاى راديويى، اجراى برنامه هاى دينى جزء لاينفك فرهنگ اين كشور گرديد. بعد از توسعه تلويزيون در اين كشور در دهه 1960م، مبلغان مسيحى به راديو و تلويزيون رو آوردند و هم اكنون بيش از صد برنامه دينى مسيحى را به شكل سنديكا در اين كشور پخش مى كنند و جامعه آمريكا را از اين جهت بى نياز كرده اند. در دهه 1980م با توسعه ايستگاههاى يو. اچ. اف.(1) و ماهواره آنها توانستند برنامه هاى تبليغى مسيحى را از راديو و تلويزيون در مناطق مختلف جهان پخش نمايند. بن آرمسترانگ، رئيس «انجمن ملى سخن پراكنى دينى»(2) اظهار مى دارد: «تلويزيون وسيله اى اعجازآميز از جانب خداست كه با آن بايد انجيل را در سراسر جهان تبليغ نمود(3).
* تلى وانجيليست (مبلّغ انجيل از تلويزيون):
به مبلّغان انجيل ايوانجليست (Evangelist) مى گويند. قبل از جنگ جهانى دوم ايوانجليست ها به عنوان بنيادگرا (Fundamentalist) معروف بودند، ليكن بعد از جنگ جهانى دوم آنها خود را به عنوان «ايوانجليست» معرفى كردند. شعار آنها بازگشت به انجيل و تغيير جامعه با تحول فرهنگى است، تا از اين راه در آمريكا حكومتى بر مبناى بنيادهاى انجيل به وجود آورند. آن دست از ايوانجليست ها را كه از راه تلويزيون برنامه هاى تبليغى پخش مى كنند «تلى وانجليست» (Televangelist) مى نامند.
آنها در اوائل قرن بيستم اصول مسيحيت را با عنوان «بنيادها» (The Fundamentals) تبيين نمودند كه تا سال 1915م دوره دوازده جلدى را در آمريكا منتشر كردند و به سبب همين مواضع براى اولين بار اصطلاح «بنيادگرا» بر آنها اطلاق گرديد.
از جانب بنيادگرايان مسيحى در آمريكا در سال 1919م مؤسسه اى با عنوان «انجمن جهانى بنيادهاى مسيحى»(4) تأسيس گرديد و ويليام بل ريلى (William Bell Railey) بنيانگذار آن بود(5). بعد از جنگ جهانى دوم آنها خود را به عنوان مبلّغان انجيل (ايوانجليست) معرفى كردند و موسسه اى به نام «اعضاى جهانى ايوانجيلى»(6) را در سال 1951م به وجود آوردند و خود را به جاى بنيادگرايان به عنوان محافظه كاران مسيحى معرفى كردند.
آنها با جديت درباره عملى نمودن خواسته‌هاى مسيح(7) و تحقق پيشگوييهاى انجيل(8) تبليغ مى‌كنند و اعلام مى‌دارند «ظهور دوباره مسيح»(9) بسيار نزديك است و مسيحيان براى ظهور دوباره مسيح وظيفه دارند انجيل را در سراسر جهان تبليغ نمايند. از اين رو، ايوانجليست ها علاوه بر راه‌اندازى تعدادى ايستگاه راديويى براى تبليغات دينى در آمريكا، اولين ايستگاه راديويى براى پخش برنامه‌هاى دينى در سطح جهان را در شهر كيوتو، اكوادور در روز 25 دسامبر 1931م با عنوان «منادى دعاى خير عيسى مسيح»(10) افتتاح نمودند و اين ايستگاه راديويى تا سال 1985م برنامه‌هاى خود را براى 22 كشور آمريكايى لاتين و كارئيب پخش مى‌كرد.
تا سال 1932م بيش از 400 برنامه دينى از 80 ايستگاه راديويى پخش مى گرديد، كه در سال 1939م شمار آنها به 152 ايستگاه و در سال 1942م به 456 ايستگاه رسيد. كليه ايستگاههاى راديويى كه برنامه هاى دينى را در آمريكا تا اين سال پخش مى كردند بزرگ ترين شبكه راديويى در اين كشور شدند(11). در سال 1955م، كارل ماك انتار (Carl McIntire) از مبلّغان معروف انجيل، برنامه هاى تبليغى خود را از بيش از 600 ايستگاه راديويى در آمريكا پخش مى نمود و بيلى جيمز هارگيس (Billy James Hargis) تا سال 1961م برنامه تبليغى دينى را در بيش از 200 ايستگاه راديويى و دوازده ايستگاه تلويزيونى منتشر مى نمود.
يكى ديگر از مبلّغان انجيل در راديو قبل از جنگ جهانى دوم در آمريكا هربرت دبليو آرمسترانگ (Herbert W. Armstrong) بود كه فرقه جديدى را با عنوان «كليساى جهانى خدا»(12) به وجود آورد و برنامه هاى دينى وى در آمريكا شهرت يافت(13). امروز در آمريكا بيش از 300 ايستگاه راديويى وجود دارند كه برنامه هاى دينى را در شبانه روز پخش مى كنند(14). در آمريكا 750 تن از «مبلّغان راديويى انجيل»(15) فعاليت دارند و 1550 ايستگاه راديويى در اين كشور عضو انجمن ملى سخن پراكنى دينى مى باشند كه برنامه هاى راديويى پخش مى كنند.
ايوانجليست‌ها راديو را براى تبليغ انجيل وسيله‌اى شگفت‌انگيز و تلويزيون را ابزارى معجزه آسا مى‌دانند كه در تحقق اهداف دينى دستاوردهاى شگفت‌انگيزى داشته است. از اين رو با توسعه تلويزيون در آمريكا، آنها برنامه‌هاى دينى را در شبكه‌هاى مختلف تلويزيونى پخش كردند. اولين برنامه دينى در تلويزيون آمريكا در سال 1940م پخش شد و سخنران اين برنامه كشيش كاتوليك فولتن ج. شين (Fulton J. Sheen) بود.
ادامه دارد
حيدر رضا ضابط
——————-
پي‌نوشت:
1 – UHF (Ultra High Frequency) «موج با فركانس بالا» .
2 ـ تمامى سازمانها و مؤسساتى كه ايستگاههاى راديو و تلويزيون دينى در ايالات متحده آمريكا تأسيس نموده اند در سال 1944م اتحاديه اى با عنوان «انجمن ملى سخن پراكنى دينى»
(National Religious Broadcasters Association)
به وجود آورده اند كه مقرّ آن در واشنگتن مى باشد. وظيفه اين انجمن تحفظ و دفاع از منافع تمامى مؤسسات و سازمانهايى است كه برنامه هاى دينى در راديو و تلويزيون پخش مى كنند. از سال 1956م به بعد، اعضاى شوراى مركزى اين انجمن همه ساله چندين جلسه با اعضاى كنگره در واشنگتن برگزار مى نمايند.
3 – Jaffrey K. Hadden & Charles E.Swann, Prime Time Preachers, Reading, Massachusetts, 1981, p.7.
4 – World’s Christian Fundamentals Association.
5 – Brenda E. Brasher, Encyclopedia of Fundamentalism, Routledge, 2001, pp 515-516.
6 – World Evangelical Fellowship (WEF).
7 – Dispensationalism.
8 – Apocalypticism.
9 – Second Coming of Christ.
10 – Heralding Christ Jesus Blessing (HCJB).
11 – Jeffrey K. Hadden & Anson Shupe, Televangelism: Power & Politics On God’s Frontier, Massachusetts, p 113.
12 – Worldwide Church of God.
13 – Prime Time Preachers, p 75.
14 – Ibid, p. 9.
15 – Radio Evangelist.
——————–
منبع: باشگاه انديشه
