عبدالله حماد به سال 229 به واسطه مردی،از امام صادق(ع) روایت میکند:
یکی از یاران آن حضرت بخدمتش رسید و عرض کرد من بفدایت بخدا قسم که من تو را دوست میدارم و دوستان تو را نیز دوست میدارم اي آقاي من چقدر شیعه شما فراوان شده است. حضرت او را فرمود بگو چقدراند؟ گفت: بسیار. فرمود: شمارهشان را میدانی؟ عرض کرد:بیش از شماره است. امام صادق علیه السّلام فرمود: اگر آن شمارهاي که توصیف شده است: سیصد و ده و اندي تکمیل شود خواسته شما انجام خواهد گرفت ولی شیعه ما کسی است که صدایش از بنا گوشش تجاوز نکند و عقدههاي درونیاش از پیکرش بیرون نیفتد و آشکارا مدح ما را نکند و با دشمنان ما ستیزهجو نباشد و با کسی که از ما عیبجوئی میکند همنشین نگردد و با کسیکه بدگوئی از ما میکند هم صحبت نشود و دشمن ما را دوست ندارد و دوست ما را دشمن ندارد.عرض کردم: پس من با این گروه مختلف شیعهاي که ادعاي شیعهگري دارند چه کنم؟ فرمود: مشخّص میشوند و از همدیگر جدامیشوند و تبدیل مییابند سالیانی بر آنان روي آورد که فانیشان کند و شمشیري از نیام بر آید که آنان را بکشد و اختلافی درمیانشان افتد که پراکندهشان کند و در بعضی از نسخهها (یبیدهم) است یعنی نابودشان کند شیعه ما تنها کسی است که همچون سگان پارس نکند و همچون کلاغان طمع نورزد و اگر از گرسنگی بمیرد گدائی نکند.عرض کردم: فدایت شوم اشخاصیرا که این چنیند از کجا بجویم؟ فرمود:آنان را در کنار و گوشههاي زمین جستجو کن آنان کسانی هستند که زندگی سبکی دارند و خانه بدوشانی هستند که اگر حاضرباشند شناخته نشوند و اگر غایب گردند کسی متوجّه آنان نشود و اگر بیمار شوند عیادت کن ندارند و اگر خواستگاري کنند کسیشان بهمسري نمیگزیند و اگر بمیرند بر جنازهشان کسی حاضر نشود، آنان کسانی هستند که در مالشان با همدیگر مواسات کنند و در قبرهاشان با یک دیگر دید و بازدید دارند و خواستههاشان مختلف نیست هر چند از شهرهاي مختلف باشند.
غیبت نعمانی،باب12،فصل1،ح4
