خبرگزاری شبستان: اگر خدای متعال کمک نکند، امکان ندارد، نیرو ندهد، ابتکار ندهد و وسایل را جور نیاورد، همان بند کفش هم به دست به دست ما نخواهد رسید.
دستاوردهای دعا در گفتاری از رهبر انقلاب برگرفته از کتاب “دعا” مرور می شود:
توجه پیدا کردن به عجز و حقارت و تهی دستی خودمان
از کوچک بودن خواسته ابا نداشته باشید. خواسته های کوچکِ کوچک را هم از خدا بخواهید. در روایت است که حتی بند کفش خود را که چیز خیلی حقیری است، از خدا بخواهید. روایتی است از امام باقر (ع) که می فرماید: حاجت های کوچک را حقیر نشمارید و از خدا بخواهید. خب؛ انسان به بند کفش احتیاج دارد به در مغازه می رود و می خرد. این هم دعا لازم دارد؟! بله! تا احساس کردید به بند کفش و یا هر چیز دیگری به این کوچکی نیاز دارید، دل را متوجه خدا کنید و بگویید: پروردگارا! این را هم به من برسان.
رساندنش به چه ترتیب است؟ به این ترتیب است که پول در جیبم بگذارم، سر کوچه بروم، از مغازه بخرم و بعد هم آن را مورد استفاده قرار دهم. به هر حال باید از خدا بخواهید. اگر چه به در مغازه رفتید، پول دادید و بند کفش خریدید؛ اما باز هم آن را خدا به شما داد. از غیر طریق خدا که چیزی به انسان نمی رسد. هر چه به ما می رسد خدا می دهد.
چیزی را که خدا می دهد، قبلا باید از خدا بخواهیم. چرا بخواهیم یکی از علل این که گفته اند حاجات کوچک را هم از خدا بخواهید، این است که به حوائج و عجز و حقارت و تهی دستی خودمان توجه پیدا کنیم تا ببینیم که چقدر تهی دستیم.
اگر خدای متعال کمک نکند، امکان ندارد، نیرو ندهد، ابتکار ندهد و وسایل را جور نیاورد، همان بند کفش هم به دست به دست ما نخواهد رسید. اگر شما به قصد خریدن بند کفش از خانه بیرون آمدید، در راه جیبتان را زدند یا پولتان گم شد و یا مغازه مورد نظر بسته بود و یا در بین راه حادثه مهمی پیش آمد که مجبور شدید برگردید، بند کفش گیرتان نیامده است. بنابراین هر چیز را از خدا بخواهید، حتی بند کفش را. حتی کوچکترین اشیا را و حتی قوت روزانه خود را. بگذارید این منِ دروغین عظمت یافته در سینه ی ما که می گوییم “من” و خیال می کنیم مجمع نیروها ما هستیم، بشکند. این “من” انسان ها را بیچاره می کند. این هم مطلبی در باب دعا که انسان خواسته های خود را از طریق دعا به دست آورد.
مهار نفس
همه انسان ها مبتلا به این پیل مست در درون وجود خودشان هستند که باید این را مهار کنند. این مهار با ذکر خدا است؛ با یاد خداست؛ با پناه بردن به خداست، با احساس نیاز به پروردگار است. با احساس حقارت در مقابل عظمت الهی است، با احساس زشتی های خود در مقابل جمال مطلق حق متعال است. این ها همه اش ناشی از ذکر است. انسانی که با تقواست، یعنی مراقب خودش هست و متذکر هست، منشا شر و ظلم و فساد و طغیان و بدی به این آن نمی شود. آن ذکر الهی مرتب دارد او را نهی می کند، مرتب دارد او را باز می دارد.
