امام هادی(ع) هفت ساله بودند که به امامت رسیدند و 40 سال عمر کردند 13 سال در مدینه به ترویج تشیع پرداخت ولی دشمن او را به بغداد تبعید کرد. 20 سال در تبعید و شکنجه و اذیت به سر بردند.
ترویج تشیع علیرغم شکنجههای فراوان
امام هادی(ع) در زندان به عبادت مشغول بودند . دشمن با حفر قبری در زندان میخواست امام هادی (ع) را بترساند و بگوید شما را اعدام میکنیم و این قبر شماست. امام در این حال هم شاگردان خاص و شیعیان نابی تحویل جامعه دادند. از جمله آنان مادر متوکل، فرزندان او؛ معلم فرزندان متوکل و… که برخی از آنان مانند ابن سکیت، به راستی برای عالم تشیع مایه افتخار هستند.عبدالعظیم حسنی نیز از شاگرادان امام هادی است. او نزد امام هادی آمد و دینش را عرضه داشت و اعتقادات شیعه را بیان کرد و سپس ائمه طاهرین را یک یک اسم برد و گفت من به ایشان معتقدم که اولین آنها علی(ع) است تا رسید به امام هادی و گفت: دهمین آنها شما هستید و یازدهم پسر شما و دوازدهم مهدی(روحی فدا) است که پس از غیبت، ظهور میکند و به دست او پرچم اسلام روی کره زمین افراشته میشود.
دریای علم ائمه طاهرین در کلام امام دهم
نوفلی نقل میکند: از امام هادی شنیدم که فرمود: اسم اعظم خدا، هفتاد و سه حرف است یک حرف را (آصف بن برخیا) میدانست و توانست به یک چشم به هم زدن، تخت بلقیس را از سبا به شام آورد. آصف یک حرف از هفتاد و سه حرف اعظم را داشت که قرآن میگوید: یک قطرهای از دریای علم قرآن را داشت. امام هادی میفرماید: هفتاد و دو حرف آن پیش ماست و یک حرفش هم مختص به خداست. یعنی چهارده معصوم کنه ذات خدا را نمیدانند و معلوم است که علم آن مختص ذات خداست. اما غیر کنه ذات خدا علم همه چیز نزد چهارده معصوم است. 72 حرف اسم اعظم یعنی(علم ماکان و ما یکون و ما هو کائن)
ابزار امام زمان(ع) برای تسخیر و تصرف عالم
طبق کلام نورانی امام دهم علم و قدرت حضرت ولی عصر (عج) که 72 حرف از اسم اعظم را دارا است قابل مقایسه با آصف بن برخیار نیست و میتوانند به یک شبانه روز عالم را با خرق عادت تصرف کند. آن حضرت جنگ اتمی و اسلحهای نمیکند و کشت و کشتاری به راه نخواهند انداخت بلکه با تکیه بر علم قرآن خود و با ابزار فرهنگی دین اسلام که همان فرهنگ نبوت و ولایت است به یک شبانه روز دنیا را میگیرند و سپس در شش شبانه روز بر روی کره زمین مستقر شود.
درروایت آمده حضرت صاحب الامر سوار بر ابر میشوند و بالامیروند و جهان را آباد میکند.اگر کسی عُرضه و توانایی داشته باشد و به راستی انتظار فرج در او نهادینه باشد ولو بمیرد با علم و عنایت حضرت زنده خواهد شد و در رکاب ایشان قرار خواهد گرفت.
منبع:مهر
